Merkwaardig

Door mijn werk in de zorg ontmoet ik vele verschillende mensen. Dat maakt het vak beslist uitdagender en interessanter. Sommige consulten vergeet je niet snel.

De huisarts belt me in de dagen voor dit bezoek tweemaal. De eerste keer om te vertellen dat hij bij zijn patiënt, een onvervalste zorgmijder, een longtumor heeft gevonden en of ik hem wil beoordelen.

De laatste keer belt hij om te vertellen dat hij eigenlijk vind dat er geen behandeling ingezet moet worden. "Hij heeft zich veel te laat bij mij gemeld en is nu compleet op. Er is niets meer van hem over." Als ik vraag waarom de huisarts hem dan toch instuurt, antwoordt hij: "Patiënt heeft een absolute behandelwens. Er is niets tegen in te brengen. Hij moet een longarts zien, omdat hij immunotherapie tegen longkanker wil."

Deze koude dinsdagmorgen in december zal de enige keer zijn dat we elkaar ontmoeten. Als hij door zijn dochter in een rolstoel binnengereden wordt, vertelt hij meteen nog nooit in een ziekenhuis geweest te zijn. "Ja," tachtig jaar geleden toen ik geboren werd. "Maar toen was het nog niet echt een ziekenhuis".

In de krant had hij over immunotherapie gelezen en had begrepen dat het een soort wondermiddel was die ervoor zou zorgen dat hij nog jaren zou leven. "Dus ik wil dat graag hebben," concludeert hij zijn korte, directe betoog. Ik kijk naar zijn lichaam. De mouwen liggen als een soort deken om zijn ingevallen armen. Overal is overmaat aan kleding, hij moet tientallen kilo's zijn afgevallen. Daarbij is zijn ademhaling verhoogd, zijn lippen tuiten om lucht te halen. De man is in de stervensfase, zoveel is wel duidelijk.

Van hem kijk ik met ongeloof naar zijn dochter, die ik toevallig ken. Zij haalt direct haar schouders op. "Hij heeft dit echt in zijn hoofd vastgezet," zegt zij.

Ik laat hem de foto zien van zijn borst waar in vrijwel elk segment van zijn longen uitzaaiingen te zien zijn. Ik wijs hem op zijn conditie en zijn totale spierverval en dan moet het hoge woord eruit. Ik zet me schrap, want ik heb geen flauw idee hoe zijn reactie zal zijn; vele emoties heb ik meegemaakt als ik slecht nieuws vertelde: van woede tot intens verdriet, toch is onomwonden duidelijkheid vrijwel altijd de juiste weg.

"Met alle beste wil van de wereld," begin ik, "Naast dat immunotherapie geen wondermiddel is, is het in deze situatie ook echt geen optie meer. Ik denk eerlijk gezegd dat u de start van de behandeling niet eens gaat halen. Ik denk zelfs dat u op zeer korte termijn gaat overlijden." 

"Okay, dat is zeer duidelijk," zegt de man. "Dat had ik echt even nodig."

Direct aansluitend vraagt hij mij hoe doodgaan precies in zijn werk gaat -"graag zo eerlijk mogelijk"- en nadat ik -verbaasd door de directheid van zijn vraag- hem daar de nodige dingen over vertel, slaat hij met zijn hand op de knie van de dochter. "Kom, schat. We gaan weer. De dokter is duidelijk geweest. Op naar huis. Ik ga dood." Als hij de kamer verlaat, geeft hij een knipoog, terwijl ik nogal flabbergasted achter blijf.

Drie dagen na dit merkwaardige consult overlijdt de man in alle rust thuis. De huisarts belt me er nog over op om te vertellen dat de patiënt graag wil laten weten hoe hij mijn eerlijkheid gewaardeerd had, maar het vooral ook fijn gevonden had om toch nog een keer in zijn leven in het ziekenhuis te zijn geweest.








Disclaimer: Geplaatst met toestemming van zijn dochter.

Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin