Noodkreet

Via via krijg ik deze vrijdag - de dag voor de Internationale Dag voor de Palliatieve Zorg op 12 oktober - een verzoek of ik iets kan betekenen voor een voor mij onbekende stervende man en zijn vrouw in Groningen. Zij willen graag dicht tegen elkaar in liggen in de laatste dagen of misschien wel uren van zijn leven. 

Sinds enige tijd bestaat een koppelbed: een in hoogte verstelbaar bed die bijna naadloos aansluit op het bed van een geliefde, zodat je in dit soort situaties dicht bij elkaar kan slapen. Dit bed wordt beschikbaar gesteld door de organisatie Roparun met geld dat zij opgehaald heeft tijdens een monster-marathon met Pinksteren, aangevuld met geld van de Elfstedenzwemtocht van Maarten van der Weijden. Veel instellingen in de zorg beschikken inmiddels over zo'n bed, maar in de thuiszorg is het nog nauwelijks aanwezig. De beschikbaarheid daar verloopt erg traag, getuige ook de vaker voorkomende verzoeken de laatste maanden om zo'n bed thuis te plaatsen.

Ik besluit de vraag door te sturen naar het Netwerk Palliatieve Zorg in Groningen. Ik hoop dat het hen lukt, maar in de loop van de avond krijg ik opnieuw het verzoek. Het is duidelijk dat het nu snel moet, alleen is het half elf in de avond. 

Hoewel ons ziekenhuis 30 kilometer verder staat, besluit ik de Raad van Bestuur van ons ziekenhuis te benaderen of wij ons bed ter beschikking mogen stellen, als blijkt dat deze niet in gebruik is. Nood breekt wetten. Het antwoord is er binnen nog geen seconde: "Go."

Dan is er een groot probleem: hoe vervoer je zo'n best groot bed van Assen naar Groningen aan het begin van de vrijdagnacht? Ambulancezorg is geen optie. Die zijn te klein. We kunnen niet direct in onze eigen omgeving iemand verzinnen die een auto heeft. Ik stel - in overleg met de familie - deze vraag op twitter. Wie is er zo gek om NU met een vrachtwagen(tje) of bestelbus van Groningen naar Assen te rijden. Als blijkt dat er geen bestelbus beschikbaar is, komt iemand met het lumineuze idee: 'Bel de Brandweer.' Ik bel de kazerne in Assen, maar daar krijg ik niemand aan de lijn. 'Bel de politie,' adviseert dezelfde twitteraar. 

De politie Drenthe is zeer meewerkend. Aangezien het druk is, kan er geen auto rijden, maar binnen 20 minuten krijg ik het nummer van een koeriersbedrijf (Quicktrans Assen). "Bel die maar". Ik ben me er helemaal niet bewust meer van dat het kwart over elf is en een slaperige stem neemt op. Binnen 1 minuut is hij overtuigd. "We stappen in de bus."

Dan gaat het snel: het bed wordt in het Wilhelmina Ziekenhuis Assen door de verpleegkundigen binnen no time naar bed gereden. De receptie regelt het vervoer. 

Om iets na half een komt er een berichtje van de familie: "Het bed is gearriveerd." Wow.

Het is toevalligerwijs precies Internationale Dag voor de Palliatieve Zorg. Zorg die veel verder gaat dan het verlichten van benauwdheid of pijn. Wat een prachtig begin van deze dag. Dank aan twitter, de politie en het ziekenhuis. Want als het echt moet, kan het ineens allemaal.

Vroeg in de ochtend stuurt de dochter een foto van een zo intiem moment. "Mijn moeder glundert als ze beseft dat ze echt naast hem ligt."

Prachtig.

Als laatste vraagt de familie om er aandacht aan te besteden. "Mijn moeder heeft een hele fijne nacht gehad naast mijn vader. Dit zou toch voor veel meer mensen bereikbaar moeten worden op een eenvoudige manier", schrijft de dochter me.  

Met deze column los ik haar verzoek in. Er is werk te doen. Het koppelbed verdient het om ook overal in de thuissituatie beschikbaar te zijn.

Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin